Αγιασμένες μορφές των Καυσοκαλυβίων

Όταν ταν βρεῖς τὸν Χριστό, σοῦ ἀρκεῖ, δέν θέλεις τίποτ᾿ ἄλλο, ἡσυχάζεις. Γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη στον Χριστό, ἐξαφανίζεται ἡ μοναξιά. Εἶσαι εἰρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, οὔτε πίεση, οὔτε ἄγχος, οὔτε κατήφεια... Όποιος αγαπάει τὸν Χριστό και τοὺς συνανθρώπους του, αὐτός ζεῖ την ζωή... Όταν ἔλθει ὁ Χριστός στην καρδιά, ἡ ζωὴ ἀλλάζει. Ὁ Χριστός εἶναι τὸ πᾶν. Ὅποιος ζεῖ μέσα του τον Χριστό, ζεῖ πράγματα άγια και Ιερά. Ζεῖ ἐν ἀγαλλιάσει... Κυριαρχεῖ ὁ Χριστός καί ἡ λαχτάρα του ἀνεσπέρου φωτός. Αὐτά εἶναι ἀλήθεια. Τὰ ἔχουνε ζήσει ἄνθρω ποι, ἀσκητές στο Ἅγιον Ὄρος. Συνεχώς με λαχτάρα ψιθυρίζουν την εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ». 

Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης († 1991)

Γι' αὐτοὺς τοὺς ἀσκητές καὶ ἰδιαίτερα γιὰ ἐκεῖνες τις αγιασμένες μορφές, πού ἔζησαν στην άγιορείτικη Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων, μιλάει το βιβλίο αὐτό. Εἶναι ἕνα πνευματικό οδοιπορικό στα φωτεινά μονοπάτια τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς ἀναζήτησης τῆς κατά Θεόν εὐτυχίας, που θα κάνει μὲ τὸ ξεφύλλισμά του ὁ σύγχρονος ἀναζητητής τῆς ἀλήθειας. Ἀπὸ τὸν ὅσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλύβη, τον μεγάλο αὐτόν ήσυχαστή του 14ου αἰῶνα μέχρι και τον σύγχρονό μας γέροντα Πορφύριο, μια χρυσή αδιάκοπη άλυσίδα μεγάλων ὁσίων καὶ ἐνάρετων γερόντων ὕφαναν το περιούσιο ἐργόχειρο τῆς ψυχῆς τους στα ἐρημικά ἀλλά πάντερπνα

Καυσοκαλύβια