Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό - Η «σιωπή» του Θεού στις δοκιμασίες των ανθρώπων

Είσαι παράξενος Θεός. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Πιστεύω ότι Σού το έχουν ξαναπεί. Δεν είμαι ο πρώτος. Και πόσοι ακόμη θα Σ’ το πουν; Άπειροι, μέχρι να πάρεις απόφαση να μας μαζέψεις όλους… Εκεί που οι άνθρωποι νιώθουν περισσότερα από αυτά που λένε. Εκεί που φωνάζει ο ένας τον άλλο «αγάπη μου». Μέχρι τότε, «θα τα ακούς». Ε, φταις και εσύ. Εδώ που τα λέμε, φταις Δεν συμμορφώνεσαι με τους κανόνες μας. Πας κόντρα σε όλα. Στο μυαλό, στο νου, στα σχέδια και τα προγράμματά μας. Μας φεύγεις, μας ξεφεύγεις. Εκεί που νιώθουμε ότι Σε καταλάβαμε, μας οδηγείς στην πλήρη άγνοια. Μας κάνεις να αισθανόμαστε μαθητές, ενώ παίρναμε πτυχίο. Εκεί που λέμε ότι Σε γνωρίσαμε, αλλάζεις μορφές. Εκεί που λέμε ότι Σε βρήκαμε, Εσύ και πάλι εξαφανίζεσαι. Αγνώριστος γίνεσαι. Νιώθουμε ότι τελικά δεν Σε μάθαμε ποτέ. Ε, πώς θες να μη Σε πούμε παράξενο; (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).