Διψώ για ένα ζωντανό νερό

Η πορεία από τον νου στην καρδιά είναι όπως ένα προσκύνημα ο πιστός ακολουθεί έναν δρόμο, την Παράδοση, και έχει ένα όχημα, τη λειτουργική ζωή. Παράδοση και λειτουργική ζωή είναι δύο εργαλεία που έχουν σφυρηλατηθεί από την εμπειρία των Πατέρων της ερήμου. Το Ιερό δεν ανήκει στην ιστορία, διαφορετικά θα παρήκμαζε και θα το κατέπνιγαν οι περιστάσεις. Το Ιερό είναι αδιάλειπτα παρόν, ξετυλίγεται αδιάκοπα, είναι αιώνιο, απηχεί την αιωνιότητα και τη στιγμή συγχρόνως. Για να ανοιχτούμε στο Ιερό, πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά την αθωότητα, τον θαυμασμό, την έκπληξη να ξαναγίνουμε μικρά παιδιά. Ο Χριστός μάς αναζητά. Ας Τον αφήσουμε να μας αρπάξει. Αυτή η ιερή σαλότητα δίνει φτερά στον πιστό, του επιτρέπει να ολοκληρώσει τη δημιουργία, να συνεργαστεί με τον Δημιουργό, να αφήσει έργα ωραιότητας για τις γενιές που θα έρθουν. Στο βάθος του είναι δεν είναι γραμμένοι Νόμοι. Στο βάθος του είναι αναπαύεται η Θεία Παρουσία. Ο μοναχός Ιωάννης μοιράζεται, όσα έζησε και έμαθε κοντά στους μοναχούς του Άθωνα και πλάι στον πνευματικό του Πατέρα, ηγούμενο της μονής του Αγίου Σάββα στην έρημο της Ιουδαίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)