Εξ αφορμής της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Τώρα και πολλές δεκαετίες γίνεται λόγος για μια μεγάλη Σύνοδο που ετοιμάζεται. Κάποιοι λένε να μην γίνη. Άλλοι προβληματίζονται για το πώς πρέπει να ονομαστή ή ποια είναι τα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίση.
Το χρέος το μεγάλο και άγιο των Ορθοδόξων δεν είναι να κάνωμε απλώς κάτι, αλλά να φανερώσωμε τον πλούτο της χάριτος που λειτουργικά ζούμε μέσα στην Εκκλησία. Αυτό μένει αμετάθετο, έστω και αν ταράσσεται η οικουμένη και μετατίθενται όρη εις καρδίαν θαλασσών.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τη συνείδησι της μιας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Αυτό δεν είναι απλώς ισχυρισμός, αλλά μια ευλογία που προέρχεται από τη σταυρική θυσία του Θεανθρώπου, που καταλήγει στην Ανάστασι. Και από τη θυσία των αγίων που ακολουθούν το παράδειγμά του. Αποτελούν το σώμα του. Και συγκροτούν την Εκκλησία, ως τη μικρά ζύμη που ουρανώνει το γεώδες ημών φύραμα.
Η προτροπή του Κυρίου είναι σαφής: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Και: «Όστις ου βαστάζει τον σταυρόν εαυτού και έρχεται οπίσω μου ου δύναται είιναί μου μαθητής».
Σας έδωσα παράδειγμα. Όποιος θέλει ας έλθη μαζί μου. Σηκώστε τον σταυρό σας και ακολουθήστε με, χωρίς να έχετε παράπονο προς ουδένα. Αλλά «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμίν...».
Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος. Αυτό είναι το γεγονός που μας κρατά στη ζωή. Γι' αυτό, το θέμα δεν είναι πως να δώσωμε λύσεις σε προβλήματα («καθώς ο κόσμος δίδωσιν»), αλλά να αφήσωμε να φανή πως λύνει τα προβλήματα ο εν ημίν ζων Κύριος. Όταν αυτό συμβή, τότε βασιλεύει σε όλους η γαλήνη.
Κανείς δεν μπορεί να αντισταθή στον Θεάνθρωπο που δεν προκαλεί κανένα, αλλά ο ίδιος «πάντα υπομένει» για να σώση όλους.
Έρχεται για να θυσιάση την ψυχή του από αγάπη για τους φίλους του.
Φίλους του θεωρεί όχι όσους τον αγαπούν, αλλά εκείνους που αυτός αγαπά. [...]

(Απόσπασμα από την έκδοση)